Mijn naam is Sanne-Lot. Zowel Sanne als Lotte zijn populaire namen, maar deze combinatie is uniek. Ik ook. Maar de eer is aan mijn ouders. Zij bedachten de naam, ik zorgde voor een bijpassend karakter.
Mijn leven is anders gelopen dan voorzien. Heel lang geleden heb ik Economie gestudeerd. Daarna kwam ik in het bankwezen terecht, waar ik het leuk deed. Niet zo verwonderlijk als je er niet zo uitziet als de rest. Mijn hoofd boven het maaiveld. Soms heeft dat voordelen.
In de loop der jaren bleek ik niet gelukkig te worden van de groepscultuur. Ik denk graag zelf na en ben niet in staat om blind anderen te volgen. En hoewel authenticiteit en leiderschap de toverwoorden waren in die tijd, het ultieme doel wat bereikt kon worden met dure trainingen, als je zo van nature bént, dan is het andere koek. Ik was inspirerend voor anderen, maar waar moest ik mijn eigen motivatie vandaan halen?
De oplossing bleek thuis te wonen, mijn zoon met een verstandelijke beperking. Ik kon mijn succesvolle carriere niet combineren met de verantwoordelijkheid voor een kind welke van mij afhankelijk zou blijven. Geestelijk lukte mij dat niet, maar het was ook te tijdsintensief. Want als je thuiskomt na een lange werkdag en je moet er dan zijn voor je kind die 24/7 begeleiding nodig heeft, elke avond en elk weekend, dat breekt je dat uiteindelijk op. Ik zei mijn baan op, verkocht mijn te grote en te dure huis en begon opnieuw. In een nieuwe woonplaats en met nieuwe dingen. Geen eenvoudige stap die in een week genomen werd, maar ik kan inmiddels zeggen dat het de moeite waard ik geweest. Ook al heeft het grote gevolgen gehad voor mijn kijk op het leven.
Daarna heb ik tien jaar een klein innovatiebureau gehad, maar mijn man overleed door zelfmoord, dus was ik genoodzaakt om mijn leven opnieuw te reorganiseren. Hierbij nam ik mijn kinderen (weer) als uitgangspunt. En mijn drive om de zorg wat leuker en beter te maken. Vanuit deze passie werk ik nu bij verschillende organisaties.
Daarnaast schrijf ik. Mijn tweede boek is bijna af, ik ben op zoek naar een nieuwe uitgever.
Mijn leven is dus anders verlopen dan voorzien. Maar geldt dat niet voor bijna elk leven? Misschien niet zo extreem als bij mij, maar toch.
Ik haal inspiratie uit mijn zoon gek genoeg. Door hem bleek ik heel erg creatief en oplossingsgericht. Ik deed veel kennis op over de zorg en als het nodig is, deel ik die kennis met anderen, net als bij mijn eerste boek. Ik blijk een zakelijke idealist te zijn met een eigen mening.
En ik maak schandalig leuke dingen met hem mee, omdat hij vriendelijk, sociaal en hulpvaardig is. En omdat ik hem overal mee naartoe neem.
Mensen om mij heen zeggen vaak, tot mijn verbazing, dat ik een wijze vrouw ben. En of ik geen coach wil worden. Nee, ik ben daarvoor te ongeduldig. Maar ik vind het wel leuk om mensen te inspireren, te laten zien hoe ik leer van mijn zoon. Hij is mijn muze. Ik vermoed dat ieder zijn eigen muze heeft, dichtbij huis, je moet het alleen leren zien.
Houd er rekening mee dat mijn woorden soms kunnen 'schuren'. Ik ben niet van de mindfulness, je zult mij niet snel horen zeggen 'het is wat het is' en ik vind mijzelf geen slachtoffer. Wél probeer ik dingen te begrijpen en de samenhang te zien.
Veel leesplezier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten