Uit logeren

Onverwacht werd ik gebeld door het logeerhuis van mijn zoon. Er was een plaatsje vrij voor het weekend en ze  vroegen of hij zou willen komen. Toen ik hem dat vertelde begon hij te fladderen van enthousiasme. Ik ook, want een lockdown met hem is soms pittig. Hij wil de hele dag mens-erger-je-niet spelen, het spel waar ik me behoorlijk kan ergeren en wat hij altijd wint. Of hij zingt heel hard alle liedjes mee van Kinderen voor Kinderen en de Snollebollekes, terwijl hij een koptelefoon op heeft. Waar zijn broer dan weer moeite mee heeft. 

Het hele gezin was dus blij dat we een weekend niet tot elkaar veroordeeld waren. Ik vermoed dat dat er meer gezinnen zijn in deze tijd die blij zouden zijn met een tijdelijke uithuisplaatsing van één van hun schaapjes.

Toen ik hem na het weekend weer ophaalde, straalde hij. Hij had het hele weekend spelletjes gespeeld met zijn ‘collega’s’. En alles gewonnen. De begeleider vertelde me dat ze verbaasd was over de ontwikkeling die hij nog steeds doormaakt, wat vooral te danken is aan de dagbesteding die hem als een mens behandelt en niet als een gehandicapte. Ook vertelde ze dat hij zo hulpvaardig en gezellig was (klopt) en grappen maakte waar iedereen om moest lachen. Als voorbeeld noemde ze dat ze hem gevraagd had het GFT-afval, verzameld in een plastic bak, in de daarvoor bestemde groene bak te doen en dat hij vervolgens de hele plastic bak erin gegooid had. ‘Zo, dat is weg’, had hij gezegd.

‘s Avonds op de bank realiseerde ik me opeens dat het geen grap was geweest, maar onbegrip. Ik woon in de stad en daar hebben we niet de beschikking over groene, grijze of blauwe bakken, we gooien papier, flessen en plastic in ondergrondse containers. Hij had dus geen idee hoe dat met die gekleurde bakken moest. Mijn zoon heeft een grote woordenschat, de invloed van een woorden minnende moeder, maar hij begrijpt niet alles wat hij zegt. Het is meer een overlevingsmechanisme, waarmee hij op het juiste moment de juiste toon en juiste woorden gebruikt. Een talent waar een politicus jaloers op kan zijn. En zo ontstaan er dan misverstanden, zelfs als je hem goed kent. De begeleider keek -logisch- vanuit haar eigen referentiekader naar het gedrag van mijn zoon en dacht dat het een grap was. Mijn zoon lachte hard mee zonder te weten wat er grappig was. 

Ik had met hem te doen. Niet om het GFT-afval, maar omdat dit hem zal blijven overkomen. Hij moet leven met het feit dat mensen voor hem zullen invullen wat hij bedoelt. 

Hij keek naar mij en ik gaf hem een knuffel. Ik heb nooit eerder iemand in mijn leven gezien die zoveel geduld heeft, zoveel liefde geeft en vrolijk is en nooit oordeelt. Ook al zullen wij hem nooit helemaal begrijpen.