Stemmen met een handicap

Mijn gehandicapte zoon mocht stemmen. In Nederland is er voor gekozen om minder mensen onder curatele te stellen, maar onder bewindvoering, waarmee je je stemrecht behoudt. Ter voorbereiding hebben we samen de kinderstemwijzer ingevuld en daarna de partij van zijn keuze (niet MIJN keuze) opgezocht op het formulier formaat eettafel. Hij was goed voorbereid. En hij had had er zin in.

Sinds 2016 geldt het VN-verdrag Handicap in Nederland en daarom is met ingang van 2019 in de kieswet opgenomen dat alle stemlokalen toegankelijk moeten zijn voor de bijna 2 miljoen mensen met een fysieke of verstandelijke beperking. Goed, nu naar de praktijk.

Onze gemeente (Amersfoort) promootte via Instagram een stemlokaal in het centrum dat speciaal voor gehandicapten was ingericht. Een campagne die deed voorkomen dat de gemeente sociaal en meelevend was, terwijl het tegen de hiervoor genoemde kieswet ingaat. En tegen elke vorm van Inclusie. De impliciete boodschap is dat mijn zoon weer geen onderdeel is van zijn omgeving. Ik heb nog gebeld hoe het vervoer naar het stemlokaal geregeld was. Niet dus. Het was in feite een ontmoedigingscampagne om het stemmen voor gehandicapten te bemoeilijken.

Ik moest vrij nemen om met mijn zoon mee te gaan. Dankuwel gemeente. We werden ongevraagd geholpen door een dove vrouw die mijn zoon niet kon ‘liplezen’, want hij had een mondkapje voor.  Er kwam een tweede begeleider die de tekst van mijn zoon vertaalde in gebarentaal. Terwijl we alleen maar een oefenformulier wilden hebben. Mijn zoon werd onrustig van al die ongevraagde hulp, we hebben hem geleerd zelf aan te geven wanneer hij dat nodig heeft. Ik creëerde wat fysieke afstand, anderhalve meter dus, want daar werd niet meer aan gedacht. Afschudden lukte niet. We gingen met zijn 5'en het stemlokaal in, waar mijn zoon te woord gestaan werd alsof het een bijzondere diersoort was. De handicap was kennelijk belangrijker dan zijn mens zijn. Ik ging met hem mee en keek toe of hij de partij van zijn keuze kon vinden en we vertrokken weer naar de gewone wereld.

Toen ik ‘s avonds ging stemmen in mijn eigen lokaal zag ik drempels waar een rolstoelhouder niet zelfstandig overheen zou komen.

Is dit nu de inclusieve samenleving? Hoe kan het dat een gemeente zich niet aan de wet houdt? Waarom wordt hier niet op gehandhaafd? Of is het de nieuwe norm, nu we weten dat onze premier het ook niet zo serieus neemt met regels en verantwoordelijkheden? 

Het allerergste vind ik dat we ook nog dankbaar moeten zijn. Al 20 jaar moet ik dankbaarheid tonen voor alle hulp aan mijn zoon. Terwijl ik echt niet om een verstandelijk gehandicapt kind heb gevraagd. Of om een stemhok buiten de woonomgeving. Ik probeer er alleen het beste van te maken.