Ik had ooit een vriendinnenclubje met alleenstaande moeders. Het waren losse vriendinnen van mij die ik aan elkaar had voorgesteld en het klikte. Hun kinderen waren (bijna) zelfstandig. Mijn zoon natuurlijk niet.
We gingen een weekendje naar de Champagne-Ardennen. Een ideetje van mij, omdat is wist dat de dames van luxe hielden. Het kost me altijd tijd en moeite om een opvangadres te vinden voor mijn zoon als ik weg wil, iemand die niet op het laatste moment afzegt. Maar de mazzel was dit keer aan mijn zijde en we hadden een gezellig weekend. Zo gezellig dat we afspraken het jaarlijks te herhalen. Met als enige voorwaarde dat we met zijn vieren zouden gaan, niet meer en niet minder. Samen uit en samen thuis.
Het jaar erop kozen we voor Trier. Maar helaas werd de hond van één van de dames ziek vlak voor het geplande weekend en dus planden we een nieuwe datum. Samen uit en samen thuis immers. Maar nu had ik minder geluk met de opvang, ze moest plotseling weg en belde af. Ik kon dus niet weg. Tot mijn verbazing gingen mijn vriendinnen toch. Met zijn drieën. Een zieke hond was reden om het weekend af te zeggen, gebrek aan opvang voor mijn zoon, een mens, niet. Er werd me nog een fles wijn uit Trier beloofd, maar die heb ik nooit gezien. Mijn ‘vriendinnen’ evenmin.
Wat was er gebeurd? Verslagen dacht ik na of ik het had kunnen zien aankomen.
Zou het de pittige discussie zijn geweest die ik enkele weken ervoor had gehad met één van de dames? Ik had een grap gemaakt die niet begrepen werd. Om de lucht te klaren, had ik haar mijn excuses aangeboden en haar daarmee de ruimte geboeden om hetzelfde te doen, want ze was nog botter geweest dan ik. Het was een vrouw die graag en succesvol zaken naar haar hand wist te zetten en boos werd, als het anders liep dan zij had bedacht. Vrouwen hebben nou eenmaal een mate van borderline in zich, mannen een mate van narcisme. Excuses bleven uit. Haar trots had gewonnen. Zou ze daarmee bewust een bom hebben gelegd onder het weekend?
Of hing het al langer in de lucht? Ik realiseerde me dat ik in andere onderwerpen geïnteresseerd was dan carriere, merkkleding, hun ex-mannen en nepnagels niet langer deelde. En zij vonden mijn kijk op het leven soms confronterend.
Wat leerde ik hiervan? Mis ik ze? Het deed pijn om zo plat en meedogenloos verstoten te worden. Maar missen? Ik ben ze ontgroeid, omdat ik een andere kant opging in het leven dan zij. Er was geen match meer. Ik was uit loyaliteit krampachtig blijven hangen in een vriendschap die aan het vervagen was.
Op de inner circle na zijn de meeste vrienden slechts passanten in het leven. Bij elke fase heb je behoefte aan andere mensen. Alleen mensen die bang zijn voor veranderingen in het leven, zich krampachtig vasthouden aan hun zekerheden, die houden vaak dezelfde vrienden.
Mijn inner circle bestaat vooral uit mannen. Ze zijn minder gecompliceerd en venijnig, breder geïnteresseerd en vaak humoristischer. Ieder zijn ding.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten