Hoewel mensen mijn zoon stiekem een beetje zielig vinden, denk ik juist dat diezelfde mensen misschien wel gelukkiger zouden worden, wanneer ze wat meer van hem zouden hebben. Hij is altijd vrolijk, socialer dan ik, goedlachs, oordeelt niet, is geduldig, niet op zoek naar macht of status, heeft nauwelijks materiële eisen en heeft altijd zin in een nieuwe dag. Hij leert aan anderen wat liefde en acceptatie betekent.
Deze week had ik controle aan mijn cv-ketel. De monteur kwam binnen en vroeg meteen naar mijn zoon. Ik kende de monteur niet. Een jongeman van begin dertig schat ik in. Hij vertelde echter dat hij drie jaar eerder ook mijn ketel had gecontroleerd en toen mijn zoon had ontmoet. Hij had dat nooit vergeten. Hij had aangebeld en mijn zoon had enthousiast de voordeur open gegooid met de woorden: Hallo, wie ben ik? De man had heel hard gelachen, zo’n originele en welgemeende begroeting had hij nog nooit gehad. Hij heeft het later aan zijn vrienden verteld en was nu teleurgesteld dat hij uit logeren was. Overigens laat ik mijn zoon de gasten ontvangen, als ik een etentje geef bijvoorbeeld. Iedereen die binnenkomt krijgt een welgemeend en enthousiast compliment over schoenen, sokken (hij heeft een sokken-fetish), kleding of kapsel, waardoor de gasten vrolijk gestemd aan de avond beginnen.
We hadden een leuk gesprek. Ik ben altijd geïnteresseerd in mensen die niet zijn zoals ik, want mezelf ken ik al. Andere culturen, andere leeftijden, andere beroepen, heerlijk. Hij vertelde over zijn dure tweedehands auto, over het huis wat hij gekocht had, over zijn vriendin met een lichte vorm van autisme en hoe hij daarmee omging, over het verlies van enkele dierbaren, waardoor hij anders was gaan leven, over de balans tussen geld sparen en genieten van het leven.
Ik neem graag de tijd voor dit soort gesprekken die zomaar en overal kunnen ontstaan bij mij. Vroeger had ik onvoldoende tijd voor dit soort gesprekken, dat is jammer, want ze zijn leerzamer dan mijn theoretische studie. Je ziet trouwens bijna dagelijks hoe politici uitglijders maken, juist door gebrek aan kennis over de mensen voor wie ze werken. Samenleving heet dat. Maar ik heb het geluk gehad om mijn zoon te krijgen, waardoor ik mijn leven anders heb georganiseerd, er is nu meer tijd voor mooie ontmoetingen. Die ook in tijden van Corona plaatsvinden. Ik hoop dat ik de monteur volgend jaar weer zie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten