Bij jonge gezinnen om me heen zie ik veel stress door de combinatie van werk en zorg. Het doet me denken aan de tijd dat ik zelf nog tot die categorie behoorde.
Mijn zoon was rond de 5 jaar en langzaam ontstond het idee dat er iets 'anders' was aan hem. We gingen ziekenhuis in en uit, therapie, logopedie (hij sprak nog niet), halen en brengen naar zijn 'school', 10 kilometer verderop, omdat we op die manier konden zorgen voor goed contact met zijn begeleiders, belangrijk bij een kind zonder gebruiksaanwijzing.
Collegamoeders klaagden vaak over hun drukke bestaan. Soms wilde ik dan van de daken schreeuwen dat het wel meeviel, vergeleken met onze situatie, dat ze blij moesten zijn dat hun kind zich goed ontwikkelde. Dat deed ik niet, ik kwam er niet tussen, ik durfde niet te klagen en ik wilde niet speciaal zijn. Pas toen ik las dat één special-need kind de tijd en aandacht van vier neuro-typical kinderen kostte, toen besefte ik dat ik niet overdreef, ik voelde mij min of meer erkend door dit artikel.
Nog steeds sprak ik er niet veel over. Jonge moeders hebben het over ontwikkelingsmijlpalen als het eerste stapje, fietsen en nieuwe woordjes. Ik kon er niet over meepraten. Het maakte me onmachtig en elke keer als ik thuiskwam na een avond met vrienden, had ik slapeloze nachten, omdat ik zo ontzettend met mijn neus op de feiten werd gedrukt.
Sinds ik ouder ben en de rust wat is teruggekeerd, valt de stress bij de jonge koppels me weer op. Er is weinig veranderd. In eerste instantie dacht ik al snel: zeur niet zo, er zijn ergere dingen. Ik kon er zelfs weer kwaad over worden. En dat kostte me verkeerde energie.
Ik ging in gesprek met mezelf. Waar kwam die boosheid vandaan? Dat zei niets over die gezinnen, maar alles over mezelf. Ik kwam erachter dat het te maken had met het gebrek aan (h)erkenning wat ik zelf ervaren had. Mijn eigen familie vond dat ik overdreef en stak dat niet onder stoelen of banken. Daar kwam natuurlijk mijn woede vandaan.
Bewustzijn is het begin om op een andere manier te kijken naar dezelfde situatie. Wanneer ik nu de stress zie bij gezinnen, dan voel ik blijdschap en opluchting dat die periode bij mij voorbij is. Hierdoor kan ik veel eenvoudiger gemeende interesse tonen. Want natuurlijk ervaren jonge gezinnen stress, wie ben ik om dat te ontkennen?
Het gras bij anderen is echt niet altijd groener.
Ik kan het beroemde boekje 'Het drama van het begaafde kind' van Alice Miller van harte aanbevelen aan iedereen die enige herkenning voelt, om inzage te krijgen hoe je in je huidige leven soms last kunt hebben van ervaringen in je jeugd
Geen opmerkingen:
Een reactie posten