Nog meer wordt waarde gehecht aan structuur bij kinderen met een beperking. Elke minuut wordt ingepland in een schema. Zodat ze in hun toekomst moeite blijven houden met de chaos van het dagelijkse leven. Dat is jammer, want de mensen die zo hamerden op de structuur, ouders of professionals, hebben dit gedaan vanuit dezelfde liefde en goedheid als ik, alleen zijn ze zich vaak niet bewust van de mogelijke gevolgen voor de toekomst van het kind. Er is niet goed vooruit gekeken denk ik.
Is structuur niet alleen een middel om veiligheid te creëren, zodat je weet waar je aan toe bent? En zou die veiligheid niet op andere manieren bereikt kunnen worden? Bijvoorbeeld door te laten zien dat je iemand accepteert zoals die is, door onvoorwaardelijke steun en liefde te geven, door er te zijn als iemand hulp nodig heeft, door de ander te bevestigen in zijn sterke punten? Op die manier bouwt iemand vertrouwen op in zichzelf en de wereld, dat lijkt mij de basis van veiligheid.
Waarom dan toch steeds de nadruk op structuur en voorspelbaarheid in plaats van veiligheid? Ik vermoed dat hier sprake is van projectie. Want hebben juist de volwassenen niet de behoefte aan houvast om hun leven te leiden? Werk, religie, tradities, een vaste avond om te sporten, ons hele leven zit er vol mee. Voor een deel ontkom je er niet meer aan, maar steeds vaker bekruipt mij het gevoel dat het surrogaat-veiligheid is. Om het vervolgens te projecteren op die arme kinderen.
Ik ben zeker geen tegenstander van structuur, ik heb het nodig ter compensatie van de chaos in mijn hoofd. Deze chaos heb ik weer nodig voor mijn creativiteit, het leggen van verbanden en associaties. De basis van mijn bestaan. Maar als ik naar mijn kind kijk, dan ben ik blij dat ik het bewust anders heb aangepakt. Het heeft hem geholpen bij zijn ontwikkeling.
Toen ik in 2010 zes weken met mijn gezin door Amerika ging rondreizen, vond de kinderpsychiater dat dat niet kon, omdat mijn oudste zoon structuur nodig had. Zo ver gaat dat dus. Ik was het niet met hem eens en we vertrokken. Eerst zien (of uitzoeken) en dan geloven, nooit iets zomaar aannemen. Achteraf ben ik dolgelukkig met deze instelling. Gaandeweg bleek namelijk dat 3 maaltijden op een dag voldoende structuur boden.
Door plannen vaak op het laatst te veranderen, wat nou eenmaal de structuur is in het echte leven, werd mijn zoon uiteindelijk flexibel, een belangrijke eigenschap om overeind te blijven in de chaos van de wereld. Dat was niet eenvoudig en kostte ons veel tijd en energie, maar het heeft hem veel opgeleverd.
Gelukkig gaat mijn zoon naar een dagbesteding die ook anders kijkt naar structuur, alleen had ik het niet gekund.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten